Kolekcja tybetańska i mongolska stanowi największą część księgozbioru Muzeum Azji i Pacyfiku. Składają się na nią teksty religijne związane z buddyzmem i religią bon. Są to głównie fragmenty kanonu Kandżur (nauki Buddy) i Tendżur (komentarze do nauk Buddy) oraz zbiory modlitw i tekstów rytualnych w formie prywatnych modlitewników. Wśród książek pochodzących z Mongolii jedynie cztery utwory to rodzime przekłady, pozostałe teksty spisane są po tybetańsku w piśmie dBu can. Zdarzają się również dopiski lub tłumaczenia tytułów w odmianie kursywnej – dBu med, piśmie mongolskim, a rzadziej piśmie latsa.

Księgi składają się z luźnych kart papieru o wydłużonym formacie owiniętych w chustę (mong. barintag). Jest to format charakterystyczny dla tradycji tybetańskiej, która rozwinęła się pod wpływem indyjskim. W kolekcji znajdują się zarówno rękopisy, jak i ksylografy, zdarzają się również druki ruchomą czcionką. Część ksylografów zawiera paginację chińską, co sugeruje, że były drukowane w Pekinie. Datowanie ksiąg nie jest pewne, najprawdopodobniej większość z nich powstała na przełomie XIX i XX wieku.

Najcenniejsze egzemplarze to Diamentowa sutra spisana złotym tuszem (MAP 4323) oraz Opowieści króla Bikramidżid i Kisna oraz opowieści trzydziestu dwóch drewnianych mężów w tłumaczeniu mongolskim (MAP 9025). Obie książki to rękopisy pochodzące prawdopodobnie z XVIII lub XIX wieku. Na szczególną uwagę zasługuje także zbiór modlitw (MAP 15539), zawierający fragment notacji muzycznej.

Kolekcja w większości została opracowana przez dr Thuptena Kungę Chashaba (Wydział Orientalistyczny UW). Pod kątem technologicznym księgozbiór został opisany w pracy doktorskiej dr hab. Agnieszki Helman-Ważny. Z kolei w ramach projektu digitalizacji prace prowadziła dr hab. Agata Bareja-Starzyńska (Wydział Orientalistyczny UW).